اختلالاتی که ناشی از مصرف مواد روان گردان هستند

گستره وسیعی از اختلالات با شدت مختلف به سوء مصرف یک مواد روانگردان یا بیشتر نسبت داده می شود. سوء مصرف تمام مواد روان گردان در میان جمعیت مسافران بین المللی دیده می شود. بلیس و همکارانش در یک مطالعه روی 1008 مسافر توریست (سن 35-18) گزارش کردند که بیش از نیمی از جمعیت نمونه (55%) به هنگام سفر توریستی حداقل یک مواد غیرقانونی استفاده کرده بودند. افراد در مقایسه با زمانی که در کشور خود هستند، افزایش قابل توجهی در تعداد دفعات مصرف الکل در کشور مقصد داشتند. (درصد افرادی که 5 بار یا بیشتر در هفته الکل مصرف می کنند دو برابر می شود از 20/7% تا 40/3%).

وابستگی به مواد روان گردان با عطش شدید ( میل شدید یا احساس نیاز به مصرف مواد)؛ اشکال در کنترل رفتارهای ناشی از مصرف مواد (بر حسب شروع، پایان یا سطح مصرف آن)؛ حالت فیزیولوژیکی خماری (یا استفاده از همان مواد یا مواد مرتبط با آن برای خلاصی یا دوری از وضعیت خماری) زمانی که استفاده از مواد متوقف می شود یا کم می شود؛ تحمل (به دوزهای بالاتر از مواد روان گردان نیاز دارند تا به تاثیرات اصلی دوزهای پایین دست یابند)؛ غفلت پیش رونده از علاقه مندیها یا لذتهای های جایگزین به دلیل مصرف مواد روان گردان (زمانی بیشتری لازم است تا به مواد برسند یا از تاثیرات آن بهبود یابند)؛ اصرار به مصرف مواد به رغم شواهد آشکار از نتایج به شدت زیانبار آن؛ شناخته می شود. بعید نیست که سفر، راهی برای آغاز وابستگی به مواد روان گردان باشد. همچنین بودن در مکان های جدید و گاهی نشاط آور و رهایی از محدودیت های جامعه و خانواده در کنار دسترسی آسان به مواد ارزان قیمت، ممکن است فردی را که در حال ترک است تحریک به مصرف کند.

افرادی که وابستگی به مواد مخدر دارند و به سفر می روند گاهی دوزهای کوچکی از مواد را (یا جایگزین آنها مثل متادون را) به همراه دارند تا جلوی سندروم ترک را بگیرند. همراه داشتن مواد روان گردان یا استفاده از آن ها در چند کشور، جرم تلقی می شود. مسافران باید قبل از سفر برای ترک کردن ترغیب شوند. مسافرانی که سوء مصرف مواد دارند ممکن است به دلیل عوارض ترک یا مسمومیت به مراکز درمانی تخصصی خارج از کشور بستری شوند.

مسمومیت

مسمومیت حاد، یک شرایط گذرای مرتبط با دوز است که بعد از مصرف الکل یا مواد روان گردان دیگر دیده می شود و منجر به اختلال در سطح هوشیاری، فرایند تفکر، درک، عاطفه، رفتار یا عملکرد روانی فیزیولوژیک می شود. تقریبا همیشه مسمومیت الکلی (که مستی گفته می شود) به تنهایی فوریت روانی را تشکیل نمی دهد مگر آن که فرد دست به خشونت یا خودکشی بزند. هرچند، مسمومیت با مواد محرک، توهم زا، فنسیکلیدین، استنشاقی ها و روان گردان اغلب منجر به وضعیت روان پریشی می شود که ممکن است در زمره فوریت های پزشکی قرار گیرند. با توجه به پیچیدگی درمان مسمومیت، بستری یا درمان چند ساعته در بخش اورژانس به درمان خارج از بیمارستان ترجیح داده می شود.

ترک

وضعیت ترک نیز ممکن است شامل فوریتهای روانی شود. ترک الکل یا مواد آرامبخش یا خواب آور معمولا با بیش فعالی اعصاب غیرارادی، لرزش، بی خوابی، اضطراب و تحریک پذیری همراه است. هرچند، گاهی ممکن است با تشنج یا هذیان خماری[1] همراه باشد. شرایطی که با هذیان، بیش فعالی شدید اعصاب غیرارادی، توهم ، لرزش شدید و تحریک پذیری شناخته می شود. هذیان خماری با مرگ و میر قابل توجه ارتباط دارد. افرادی که در حال ترکند باید همیشه برای شرایط پزشکی هم زمان و استفاده از دیگر موادی که تشخیص یا درمان را پیچیده می کنند، تحت نظر باشند. حمایت روانی اجتماعی اگر امکان پذیر باشد، می تواند به بیمارانی که تحت درمان دارویی منسجم قرار دارند، کمک کند.

حتی یک ویزیت کوتاه بیماران با تشخیص سوء مصرف مواد می تواند باعث فراهم آمدن شرایط مداخله پزشکی گردد تا آسیب را کاهش دهد. باید به این افراد بازخورد شخصی داده شود؛ که شامل مشاوره در مورد کاهش یا توقف مصرف مواد؛ اطلاعات در مورد چگونه به دست آوردن لوازم تزریق تمیز، در مورد رفتار جنسی بی خطر و در مورد عوامل خطر اووردوز تصادفی می شود. همچنین باید به آنها امکان جلسات پیگیری داده شود. افرادی که مسمومیت دارند و بیشتر افرادی که در حال ترک هستند به احتمال فراوان به ماده مورد بحث وابستگی دارند؛ به آنها باید مشاوره داده شود تا در کشور مبدا خود به دنبال درمان طولانی مدت باشند.

[1] delirium tremens