طب سفر

افسردگی

استرس سفرهای بین المللی یا اقامت در خارج از کشور، جدا ماندن از خانواده و سیستم حمایت اجتماعی آشنا و واکنش به فرهنگ و زبان بیگانه ممکن است در افسردگی افراد آسیب پذیر نقش داشته باشند. مشکلات غیرمعمول اما جدی مرتبط با افسردگی شامل خطر اقدام به خودکشی یا بروز علائم روانی یا هر دو می شود.

افسردگی با خلق وخوی افسرده ثابت یا فقدان علاقه شناخته می شود که برای بیش از چند هفته وجود داشته باشد. افراد افسرده تمایل دارند نسبتا غیرفعال، بدون شور و نشاط و حرکت باشند. علائم مرتبط، شامل اشکال در خواب و از دست دادن اشتها و وزن (گاهی افراد بیشتر می خورند یا می خوابند)، احساس بی ارزشی و ناامیدی، فکر خودکشی و مرگ، تمرکز ضعیف و اختلال حافظه می شوند. برخی از افراد ممکن است نشانه های روانی مثل توهم یا هذیان داشته باشند که معمولا به صورت مداوم با خلق و خوی آنها دیده می شود. اپیزودهای افسردگی ممکن است شامل تک اپیزود یا اپیزودهای تکرار شونده باشند یا بخشی از اختلال موثر دوقطبی باشند. درمان در صورت تشخیص باید به دست فرد متخصص و آموزش دیده شروع و تحت نظر او ادامه یابد.

خطر خودکشی

افرادی که افسرده هستند باید بر حسب تکرار و تداوم افکار خودکشی و برنامه اقدام به خودکشی ارزیابی شوند بر حسب این که آیا آنها دسترسی آسان به وسایل کشنده برای خودکشی دارند، تا چه حد تمایل آنها جدی است، سابقه شخصی اقدام به خودکشی داشته اند (برای مثال، تا چه حد اقدام آن ها کشنده بوده یا امکان نجات دادن آنها وجود داشته است)، آیا سابقه خانوادگی خودکشی یا اقدام به خودکشی داشته اند، آیا علائم روانی یا سوء مصرف مواد داشته اند، آیا عوارض جانبی شدید داشته اند و وضعیت فردی اجتماعی آنها چگونه است (برای مثال، جنسیت، سن و وضعیت کار و ازدواج). اگر خطر خودکشی به نظر جدی می رسد ممکن است بستری کردن سریع بیمار در مرکز سلامت روان (یا انتقال سریع به مرکزی با امکانات بهتر) بهترین گزینه باشد. بستری کردن در بیمارستان های عمومی که خدمات روانی برای پیشگیری از آسیب به خود ارائه نمی دهند، توصیه نمی شود. هرچند، پذیرش در بیمارستان های عمومی (بدون خدمات روانشناسی) برای کنترل نتایج فیزیکی ناشی از اقدام به آسیب زنی به خود ممکن است حتی ضروری  هم باشد؛ در چنین مواقعی، این افراد باید تحت نظارت دقیق قرار گیرند تا در بیمارستان باز هم به خود آسیب نزنند.

چه این گزینه ها فورا در دسترس باشند یا خیر، پزشکان باید تلاش کنند تا اقدامات احتیاطی پیشگیری از خودکشی را اجرا کنند؛ این اقدامات تا زمانی که فرد افکار خودکشی دارد یا اقدام به آسیب به خود می کند شامل مراقب 24 ساعته (یک عضو خانواده، پرستار خصوصی و غیره) و برداشتن هر گونه وسایل خودکشی (اسلحه گرم، دارو، چاقو، حشره کش، مواد سمی و غیره) می شود. باید دسترسی به الکل و سایر مواد روانگردان کاهش یابد و باید ارزیابی فروکش کردن علائم انجام شود. برای کسانی که افکار خودکشی در سر دارند یا نقشه خودکشی در ماه قبل داشته اند یا در سال گذشته اقدام به خودکشی کرده اند، ملاقات های منظم[1] با پزشک توصیه می شود. افرادی که خودکشی می کنند و علائم روانی یا مشکلات جدی با سوء مصرف مواد روانگردان را نشان می دهند باید به متخصص ارجاع داده شوند. لازم به ذکر است افراد بازمانده از اقدام به خودکشی ممکن است در برخی کشورهایی که خودکشی در آنجا غیر قانونی است، نیاز به کمک های قانونی داشته باشند.

[1] Regular contact