اوریون
علتویروس اوریون از جنس روبولاویروس و از خانواده پارامیکسو ویریده می باشد.
نحوه انتقالانسان تنها میزبان طبیعی شناخته شده برای ویروس اوریون است که از طریق تماس مستقیم یا ذرات ناشی از دستگاه تنفسی فوقانی افراد آلوده منتقل می شود. 
ماهیت بیماریاوریون (اپیدمی گوشک) یک عفونت ویروسی در انسان است که عمدتا غدد بناگوشی را تحت تاثیر قرار می دهد. گرچه این عفونت عمدتا یک بیماری خفیف در دوران کودکی است و اوج بروز آن در سنین 5 سالگی است ویروس اوریون ممکن است بزرگسالان را نیز مبتلا کند که در آنها عوارضی نظیر مننژیت و التهاب بیضه نسبتا شایع تر است. انسفالیت و عوارض نورولوژیک دائمی نادر هستند. 
توزیع جغرافیاییبجز در کشورهایی با پوشش بالا واکسیناسیون برای اوریون، بروز سالیانه اوریون در اکثر کشورهای جهان از 1000-100 نفر به ازای هر 100000 جمعیت متغیر است و هر 5-2 سال نقطه اوج اپیدمی مشاهده می شود. 
خطر برای مسافرانمسافرانی که بطور کامل در برابر اوریون ایمونیزه نشده اند در خطر قرار دارند.
واکسنواکسن اوریون معمولا همراه با واکسن سرخک و آبله مرغان (MMR) ارائه می شود. در حال حاضر سویه های ضعیف شده ویروس اوریون برای تولید واکسن های زنده استفاده می شوند و همگی ایمن و موثر در نظر گرفته می شوند. به منظور اجتناب از تداخل احتمالی با آنتی بادی های مادری ماندگار، اولین دز از دو دز توصیه شده معمولا در 18-12 ماهگی ارائه می شود. یک دز از واکسن اوریون (خواه بصورت آنتی ژن منفرد یا بصورت ترکیبی) دارای اثربخشی محافظتی 96-90 درصد است. دز دوم برای اکثر افرادی که به اولین دز پاسخ ندادند، محافظت ایجاد می کند و بهتر است با فاصله حداقل یک ماهه ارائه شود. در برخی کشورها دومین دز در سنین 6-4 سالگی ارائه می شود.