طب سفر

در حال حاضر، چندین واکسن زنده ضعیف شده  برای سرخک وجود دارد؛ این واکسن ها بصورت تک- ظرفیتی یا بصورت ترکیبی از واکسن سرخک به همراه واکسن های سرخجه (R)، اوریون (M) و آبله مرغان می باشند. در بسیاری از کشورها واکسن سرخک/ اوریون/ آبله مرغان (MMR) یا سرخک/ اوریون (MR) بجای واکسن تک- ظرفیتی سرخک ارائه می شوند. واکسن های سرخک که هم اکنون در سطح بین المللی موجود هستند ایمن و موثر بوده و می توانند به جای هم در برنامه های ایمونیزاسیون استفاده شوند. هر کودکی باید دو دز از واکسن سرخک دریافت کند. دز دوم ممکن است بسته به برنامه ریزی بومی و شرایط اپیدمیولوژیک بصورت زودهنگام (یکماه پس از اولین دز) ارائه شود. 

تمام کودکان و نوجوانانی که هنوز 2 دز از واکسن سرخک دریافت نکرده اند باید مورد توجه ویژه قرار گیرند. سرخک هنوز در بسیاری از کشورها شایع است و سفر به نواحی پرجمعیت ممکن است با افزایش شانس انتقال همراه باشد. برای نوزادانی که به کشورهای پرخطر برای عفونت سرخک سفر می کنند یک دز از واکسن ممکن است در سن 6 ماهگی ارائه شود.  با این حال، نوزادانی که بین 6 تا 8 ماهگی اولین دز واکسن را دریافت کرده اند بهتر است دومین دز واکسن را بر طبق برنامه واکسیناسیون ملی دریافت کنند. بهتر است پیش از سفر برای کودکان یا بزرگسالانی که دو دز را دریافت نکرده اند واکسیناسیون سرخک در نظر گرفته شود. 

با توجه به دوره شدید بیماری سرخک در افراد مبتلا به عفونت پیشرفته HIV بهتر است واکسیناسیون سرخک بطور روتین برای کودکان و بزرگسالان HIV- مثبت و بدون علامت در نظر گرفته شود. واکسیناسیون سرخک ممکن است در افراد مبتلا به HIV علامت دار نیز در نظر گرفته شود به شرطی که سرکوب ایمنی شدید نداشته باشند. زمانی که خطر ابتلا به عفونت سرخک ناچیز است، پزشکانی که قادرند تعداد سلولهای CD4 را شمارش کنند ممکن است ترجیح دهند واکسیناسیون سرخک را تا رسیدن تعداد سلولهای CD4 به بالای 200 به تعویق اندازند. اثبات شده است که واکسیناسیون سرخک در کودکان HIV- مثبت نسبت به HIV- منفی با افزایش خطر عوارض جانبی جدی همراه نیست، گرچه ممکن است سطوح آنتی بادی در گروه HIV- مثبت پایین تر باشد.