طب سفر

مالاریای مقاوم به چند دارو

مالاریای مقاوم به چند دارو، به عنوان مالاریایی تعریف می شود که به بیش از دو داروی شیمیایی از خانواده های مختلف دارویی مقاوم باشد. این واژه، بیشتر زمانی استفاده می شود که علاوه بر مقاومت به کلروکین و سولفادوکسین-پیریمتامین، مقاومت p.falciparum به مفلوکین و/یا آرتمیسینین گزارش شده باشد.

مقاومت به مفلوکین 

مقاومت به مفلوکین روی انتخاب مسافران برای داروهای پیشگیرانه و SBET تاثیر می گذارد، و در حال حاضر مقاومت به آن در کامبوج، جنوب شرقی میانمار و تایلند گزارش شده است. در این مناطق، انتخاب داروهای پیشگیرانه به دوکسی سایکلین و آتوواکین-پروگویینل محدود شده است.

مقاومت به آرتمینیسین

برنامه ضد مالاریای جهانی [1] WHO به طور منظم در مورد وضعیت مقاومت به آرتمینیسین در کشورهای درگیر به روزرسانی می کند. مقاومت به آرتمینیسین روی انتخاب داروهای پیشگیرانه اثر نمی گذارد اما روی درمان اثر می گذارد؛ در کامبوج، میانمار، تایلند و ویتنام و اخیرا در جمهوری دموکراتیک خلق لائوس گزارش شده است. در این کشورها، گزینه های SBET فقط به آتوواکین- پروگوانیل محدود شده است. درمان محلی باید با توجه به سیاست ملی ACT های توصیه شده باشد. برای کاهش خطر گسترش انگلهای مقاوم به آرتمیسینین به نواحی مالایاخیز دیگر دنیا، تمام بیماران مالاریا که به این مناطق سفر می کنند باید سریعا تشخیص و تحت درمان قرار گیرند. اضافه کردن تک دوز خوراکی پریماکین (0/25 میلی گرم / کیلوگرم وزن بدن) به پروسه درمان، به حذف گامتوسیت های  p.falciparum کمک می کند و به این صورت خطر انتقال بعدی به مناطق درگیر دیگر کاهش می یابد. کادر درمان باید الزامات گزارش های ملی را رعایت کنند مخصوصا برای موارد مالاریای فالسیپاروم وارد شده که از سفر به مناطق گفته شده مقاوم به چند دارو ذکر شده در بالا آمده است.

[1]: http://www.who.int/malaria/areas/drug_resistance/updates/en/
(accessed 26 December 2016).