هپاتیت B
علتویروس هپاتیت B (HBV) متعلق به خانواده هپادنا ویریده.
نحوه انتقالعفونت از طریق تماس با مایعات بدن فرد آلوده به افراد دیگر منتقل می شود. رابطه جنسی یک مسیر مهم برای انتقال این عفونت است، ولی این ویروس از طریق ترانسفوزیون خون یا فراورده های خونی آلوده و همینطور استفاده از سرنگ یا سوزن آلوده برای تزریق نیز منتقل می شود. همچنین، بطور بالقوه خطر انتقال از طریق سایر روشهای سوراخ کننده پوست نظیر طب سوزنی، سوراخ کردن بدن و خالکوبی وجود دارد. انتقال پری ناتال از مادر به جنین نیز ممکن است رخ دهد. حشره ناقل یا میزبان مخزن وجود ندارد.   
ماهیت بیماریاکثر عفونت های حاد HBV بدون علامت هستند یا سبب علائم خفیف می شوند که اغلب تشخیص داده نمی شوند. بیماری حاد علامت دار ممکن است در 1 درصد از افراد مبتلا شده در دوران جنینی، 10 درصد کودکان آلوده 1 تا 5 ساله و 30 درصد افراد آلوده بیش از 5 سال رخ دهد.هپاتیت B حاد بالینی دارای آغاز تدریجی همراه با بی اشتهایی، ناراحتی شکمی، حالت تهوع، استفراغ، درد مفاصل و بثورات پوستی می باشد که در ادامه در برخی موارد یرقان ظهور می یابد. در بزرگسالان، تقریبا 1% موارد کشنده هستند. عفونت مزمن HBV در کمتر از 5% بزرگسالان آلوده به HBV توسعه می یابد، ولی در کودکان و افراد مبتلا در دوران جنینی شایع تر است. در برخی موارد عفونت مزمن HBV ، سیروز و/ یا سرطان کبد توسعه می یابد. 
توزیع جغرافیاییاندمی HBV در یک جمعیت با درجه شیوع HBsAg توصیف می شود (جزء اختصاصی HBV که در مراحل حاد و مزمن عفونت در خون و سایر مایعات بدن یافت می شود). HBV در سراسر جهان یافت می شود ولی سطوح خطر ابتلا به آن متفاوت است. در برخی نواحی آمریکای شمالی، شمال و مرکز اروپا، بخش جنوبی آمریکای جنوبی، استرالیا و نیوزیلند درجه شیوع عفونت مزمن HBV نسبتا پایین است (کمتر از 2% جمعیت HBsAg- مثبت هستند) (نقشه وبسایت سازمان بهداشت جهانی). 
خطر برای مسافرانخطر ابتلا به (1) درجه شیوع عفونت HBV در کشور یا ناحیه مقصد، (2) میزان تماس مستقیم با خون یا مایعات بدن یا رابطه جنسی با افراد آلوده و (3) مدت و نوع سفر بستگی دارد. فعالیت های پرخطر عبارتند از: مداخلات مراقبت های سلامتی (پزشکی، دندانپزشکی، آزمایشگاه و غیره) که مستلزم تماس مستقیم با خون یا مایعات بدن انسان است؛ دریافت ترانسفیوژن خون که برای HBV تست نشده است؛ و تماس با سوزن (مانند طب سوزنی، سوراخ کردن بدن، خالکوبی یا تزریق مواد مخدر) که بخوبی استرلیزه نشده اند. به علاوه، انتقال از افراد HBV - مثبت به افراد مستعد HBV ممکن است پس از گزش یا خراش از طریق تماس مستقیم بین ضایعات پوستی برهنه رخ دهد. 
اقدامات احتیاطیبرای تمام افراد غیر ایمن که به کشورها یا نواحی دارای خطر متوسط تا بالا برای این عفونت سفر می کنند، این واکسن باید در نظر گرفته شود. این واکسن می تواند از ابتدای تولد به نوزادان داده شود. همچنین اقدامات احتیاطی بخش "HIV/AIDS و سایر عفونت های منتقله از طریق رابطه جنسی" را ببینید.   
واکسن

واکسن هپاتیت B از طریق فناوری DNA نوترکیب تولید می شود (عمدتا در مخمر). مجموعه کامل واکسیناسیون شامل سه دز می باشد؛ دو دز اول معمولا با فاصله یک ماهه ارائه می شوند و دز سوم 12-1 ماه بعد ارائه می شود. WHO توصیه کرده است که برنامه ایمونیزاسیون کودکان برای هپاتیت B شامل یک دز در 24 ساعت اول تولد باشد و دزهای دوم و سوم واکسن هپاتیت B با فاصله حداقل 4 هفته ای ارائه شوند.

مجموعه کامل واکسیناسیون برای حداقل 15 سال در برابر هپاتیت B محافظت ایجاد می‌کند و بر اساس شواهد علمی کنونی، احتمالا اثر مادام العمر دارد. دزهای تقویتی برای برنامه های ایمونیزاسیون روتین توصیه نمی شود. 

به دلیل دوره کمون طولانی هپاتیت B، پس از ارائه دومین دز پیش از سفر تا حدی در برابر این عفونت مصونیت ایجاد می شود. با این حال، همیشه باید دز نهایی ارائه شود. 

بهتر است یک واکسن ترکیبی که در مقابل هپاتیت A و هپاتیت B محافظت ایجاد می کند، برای مسافرانی که در معرض هر دو ارگانیسم قرار دارند استفاده شود. این واکسن غیرفعال بصورت زیر تجویز می شود: روز 0؛ یک ماه؛ 6 ماه. یک برنامه واکسیناسیون سریع 0، یک ماه و دو ماه با یک دز اضافی در 12 ماه بعد توسط تولیدکننده واکسن پیشنهاد شده است که توسط مسئولان بهداشتی برخی از کشورها تایید شده است.